China, Hong Kong naar Xian

Vanuit Hong Kong zijn we met de trein naar Guilin gegaan, een leuk plaatsje waar we een wandeling hebben gemaakt langs meren en pagode's. Alles was mooi verlicht 's avonds. Er zijn veel parken, maar het is een beetje jammer dat je overal een entree voor moet betalen. Roland was al ergens door een uitgang naar binnen gesneaked, en later tijdens een fietstochtje op een gehuurde fiets kwamen we ineens binnen in een park uit (we kwamen via onze route niet langs de entree, ha ha)! Er was een heuvel met een tempeltje erin, en het leek alsof er een grot achter was, maar daar mochten we niet in. Bovenop de heuvel was ook een grot, ook daar mochten we niet in. Weer terug beneden zagen we in het tempeltje net een groep de grot in gaan, toen zijn we er snel achteraan gelopen. Bleek dat er een grot vol met allerlei beelden was, en het liep helemaal door tot boven (wat dus de uitgang was, daarom mochten we er blijkbaar niet in). Grappig!
's Avonds in een restaurant aan de rivier visjes uit een bak uitgezocht die we gekookt in een soort soep kregen, ik vond het niet zo lekker, maar het was in ieder geval heel vers.
De volgende dag gingen we een stukje met de bus naar de Li rivier, waar we op een bamboe vlot stapten. Prachtig tochtje door het karst gebergte, pieken die vanuit de vallei steil omhoog schieten, heel mooi. Aan het eind nog een stuk met de bus naar Yangshuo. Ook hier hebben we weer gefietst, onwijs mooie omgeving, langs rivier en bergen. Het was heel warm en vochtig, onderweg langs de rivier gestopt om lekker te zwemmen.
De volgende dag wilden we een wandeltocht gaan maken, we waren met de bus naar het beginpunt gegaan. We moesten daar met een bootje over, en daar wilden ze een belachelijk hoog bedrag voor hebben. Er kwam ook een heel verhaal in het chinees waar we niets van snapten natuurlijk, heel vervelend. Zelfs nog ons hostel gebeld om te bemiddelen, maar dit lukte ook niet erg, dus uiteindelijk toch maar veel te veel betaald, waarna we (naar iets later bleek) op een eilandje werden afgezet waarvan de brug stuk was! Er waren heel veel bootjes op het water, dus we werden wel 'gered', maar ik was echt heel boos!
De wandeling was prachtig, af en toe een duidelijk pad (Chinezen asfalteren graag in de natuur), maar ook af en toe totaal geen pad te bekennen. En de weg vragen ging niet, geen mens spreekt engels, en ze willen je alleen maar op een bamboe vlot zetten en geld afhandig maken. Uiteindelijk wel uitgekomen waar we heen wilden, en vandaaruit op een vlot weer terug naar Yangshuo.
We zijn nog een dagje gaan fietsen, onder andere naar 'moon hill', waar je een schitterend uitzicht hebt op de omgeving, en ook nog weer ergens in de rivier gezwommen. 's Avonds naar een show geweest, een heel spektakel met licht en muziek, en uitzicht op het gebergte.
Met de nachttrein gingen we verder naar Jishou, meestal is dit goed te doen, maar het was bloedjeheet en geen airco in de trein, dus erg benauwd. En daarbij Chinezen die smakken, boeren, constant (sterk ruikende) noedels eten, roken, in hun telefoons schreeuwen, en ook in een gesprek meer schreeuwen dan praten. Dan kun je je nachtrust wel vergeten. En de toiletten zijn zo verschrikkelijk smerig!
We stapten dus nogal vermoeid in de bus naar Dehang, nog een paar uurtjes verder. Onderweg moesten we ineens entree betalen, voor een dorpje! Vonden wij nogal belachelijk. Voor alles wat in China enigzins interessant is om te bezoeken (inclusief meren, parken, bergen, rijstterrassen, dorpjes) moet je blijkbaar entree betalen. Natuurlijk was er weer niemand die engels sprak, en er was ook totaal geen informatie in het engels (je mag dus ook na het betalen van entree niets verwachten), dus het was even zoeken naar een plaats om te overnachten. Het was wel een erg leuk hotelletje aan de rivier, met als enige minpunt dat de wc en douche in de kelder met grote spinnen waren. Gelukkig heb ik Roland om mij te redden uit soms hachelijke situaties!
Er waren twee andere westerse reizigers (er zijn wel veel andere toeristen, maar bijna allemaal chinees), en van hun wisten we wat informatie los te peuteren over de wandelingen in de omgeving. Er was namelijk ook geen duidelijke kaart, alleen een vaag kaartje met chinees erop. De paden waren wel goed te volgen (alles geasfalteerd), dus we hebben een paar prachtige wandelingen gemaakt, met aan het eind mooie watervallen als beloning. En heerlijk rustig, er kwamen wel Chinese groepen langs (met gids die door een speaker aan het bleren is), maar niet veel en ze liepen niet ver. We hadden een wandeling gemaakt naar een uitzichtpunt, steil omhoog, overal trappen, en zelfs een compleet 'trappenhuis' tussen de rotsen, ongelooflijk. En er was helemaal niemand, het zag er ook een beetje vervallen uit. Maar wel een mooie omgeving!
Na dit relaxte dorpje gingen we naar Wulingyuan, een nationaal park, wat een gekkenhuis! Hordes mensen, bijna allemaal met gids (met speaker, waar ze meestal ook nog in schreeuwen). We hadden weer een flutkaart, en ook hier was geen informatie in het engels te krijgen, dus het was een lastig begin. Gelukkig wist Roland bij een informatiehuisje een kaart mee te nemen die wat duidelijker was. Zo'n beetje overal waar in China een berg is met een mooi uitzicht wordt een gondel tegenaan gezet, zo ook hier. Wij kozen ervoor om omhoog te lopen ipv met de gondel te gaan, dit was heerlijk rustig. Maar toen we boven kwamen! Ik had gewoon oordopjes mee moeten nemen, wat een herrie. Gelukkig concentreerde dit zich voornamelijk rond de lift, de (paar kilometer) lange wandeling was goed te doen. En geweldig mooi! We bleven maar foto's maken. We zijn verder het park ingelopen, een flinke afdaling, en later weer een flinke klim, en overal traptreden, een hele aanslag op de benen, maar het uitzicht was het wel waard. We hebben in het park overnacht, vlak bij een heel mooi uitzichtpunt, waar we 's avonds nog lekker, in alle rust, zijn gaan zitten en genieten.
De volgende dag was het helaas weer gedaan met de rust, het was zo verschrikkelijk druk, je stond zowat in de file, wachten om het uitzicht te zien, wringen tussen de mensen, en de herrie, de speakers en het geschreeuw, dit was echt niet leuk meer. We zijn daarna naar een andere plek gegaan, waar bijna niemand was, even bijkomen. Om het park uit te lopen moesten we ons weer in de drukte begeven. Het was er ontzettend mooi, maar de enorme drukte was een minpunt.
We wilden met de trein verder reizen, maar hadden heel veel moeite om informatie of kaartjes te krijgen, er staan altijd hele lange rijen bij de kaartjesloketten, dus je moet lang wachten, en vaak zeggen ze dan meteen nee, wat de vraag ook is (ze snappen het dan niet). Wij blijven dan stug staan, tot er iets gebeurt. In dit geval was er een jongen die zijn vriendin belde die een beetje engels sprak, en die wat kon vertalen. Ik vind het vaak zo frustrerend dat je bijna niet kunt communiceren hier, gelukkig zijn er dan soms weer mensen die je proberen te helpen, dat is fijn. Er was geen directe trein, en we wisten niet waar we over moesten stappen. Uiteindelijk zijn we naar een andere bestemming gegaan, Xian. Ik was er al geweest met Djoser, maar Roland had het Terracotta leger nog niet gezien, en dit is toch wel heel indrukwekkend. Ik heb lekker een dagje gerelaxed, terwijl Roland het leger aan het bewonderen was, en we zijn 's avonds naar een 'fontein en licht' show geweest, leuk.
Ook vanuit Xian was er weer een probleem met de trein, alles vol, zelfs de zitplaatsen. Uiteindelijk hebben we toen maar een vlucht geboekt naar Shanghai.